Wat doen werkgevers? Werk geven of labbekakken?
In 2008 barstte de bom op Wall Street. Na de deregulering van bankverkeer waren de banken heel slagvaardig aan de gang gegaan met het maken van nepproducten. Producten waar niemand beter van wordt, zeker de maatschappij niet, de samenleving niet, de mensheid niet, alleen een legertje zakkenvullers in de financiële sector.
Sinds de deregulering hebben de banken elkaar naar de kroon gestoken in het verzinnen van nepproducten. Het werd steeds gekker. De mooiste namen werden bedacht voor rommel. Met rommelhypotheken konden consumenten huizen kopen. Tenminste dat dachten ze. Dat werd ze voorgelogen. 5,5 miljoen huishoudens in de VS kochten een huis met een rommelhypotheek. Na een paar jaar konden ze de rente niet meer betalen en werden ze op straat gezet. De banken zaten in hun maag met 5,5 miljoen lege huizen. Maar banken in de VS zijn slim en creatief en ze weten dat banken in NL dom zijn. Dus verkochten ze de rommelhypotheken in een mooie verpakking aan onze banken. Die vlogen met vliegtuigen vol geld naar de VS om die rommel op te halen. Toen bleek dat die rommel niks waard was, moest de belastingbetaler met 80 miljard de banken van de ondergang redden.
Maar niet alleen banken hadden rommelhypotheken en derivaten gekocht. Ook pensioenfondsen, gemeenten, provincies en bedrijven kochten de rotzooi. In de Verenigde Staten liggen ze nog steeds in een deuk om al die dommigheid. De miljarden aan geld uit Nederland (en de rest van de wereld) ligt tot het plafond toe opgestapeld op gouden pallets. De bankiers in de VS hebben honderden miljarden weten te ontfutselen aan domme bankiertjes en bestuurders van pensioenfondsen uit de rest van de wereld. De schade is enorm en de vraag is gerechtvaardigd of landen ooit uit de crisis komen. De financiële sector is namelijk gered door landen (overheden) die nu daardoor zelf een enorme schuld hebben. En die schuld moet worden gefinancierd door . . . . . één keer raden . . . . . dezelfde financiële sector.
Het IMF en de Wereldbank en de ECB en de FED en de financiële sector willen landen alleen geld lenen als ze een goed onderpand krijgen. Ze willen zekerheden. En die zekerheden zijn alleen de verkrijgen als landen hun begroting op orde hebben: door de sociale verzorgingsstaat af te breken, door het overheidsapparaat te verkleinen, door de pensioenleeftijd te verhogen, door de salarissen te verlagen, door het mes te zetten in voorzieningen, door bibliotheken te sluiten, door subsidies af te schaffen, door de gezondheidszorg te minimaliseren, door het onderwijs te vercommercialiseren vanuit het rendementsdenken, door werkloosheiduitkeringen te verlagen en de duur ervan te verkorten, door verpleeghuizen en bejaardenhuizen en ziekenhuizen te sluiten, door medicijnen niet langer te vergoeden, door de belastingen voor bedrijven te verlagen, door het flexibel maken van arbeid en het vast arbeidscontract te begraven, door een vrij verkeer (globalisering) van goederen en diensten en geld (niet van mensen) te garanderen zodat bedrijven hun winsten zonder belasting te betalen kunnen doorsluizen naar belastingparadijzen en tot slot door banken, bestuurders, aandeelhouders en investeerders vrij spel te geven.
In feite zitten landen nu in een wurggreep van de financiële sector, dezelfde financiële sector die in 2008 van de ondergang moest worden gered. Landen dienen dus niet langer het algemeen belang of de burgers of de samenleving of de maatschappij of het welzijn van de landgenoten, maar enkel nog de nukken en grillen van de financiële sector. Bedrijven en banken barsten inmiddels van het geld. Ze weten eigenlijk niet wat ze ermee aan moeten. Het geld wordt rondgepompt over de hele wereld van het ene belastingparadijs naar het andere. Alle trucs worden uit de kast getrokken om geen belasting te hoeven betalen. Het ergste dat een bank of bedrijf kan gebeuren, is belasting betalen. Voor bedrijven en banken is het een nachtmerrie om bij te dragen aan de toekomst van de een land, aan de opbouw van een samenleving, aan het welzijn van burgers, aan een maatschappij waar de ongelijkheid elk jaar groter wordt. Bestuurders van bedrijven en banken eten nog liever hun stropdas op dan dat ze 1 cent belasting betalen, dat ze 1 cent teruggeven aan de samenleving waaruit ze hun miljardenwinsten trekken.
Door globalisering hebben bedrijven en banken geen enkele binding meer met het land of de landen waar ze bedrijfsmatig actief zijn. Ze hebben maar 1 doel: in een zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk geld verdienen tegen elke prijs en met alle beschikbare middelen. Als ze daarvoor bedrijven moeten opkopen, opsplitsen, weer verkopen, sluiten en al het personeel op straat schoppen, maakt ze niets uit. Het gaat om de winst. De eindbazen van mondiale internationale bedrijven weten misschien niet eens dat ze belangen in Nederland hebben. Het gaat om de winsten die worden gegenereerd. De aandeelhouders, beleggers en investeerders weten ook niet waarin ze hun geld investeren. Het geld vliegt met de snelheid van het licht over de wereld. Vroeger waren aandelen gemiddeld 30 jaar in het bezit van een aandeelhouder, tegenwoordig is die tijd teruggebracht tot . . . . 10 seconden. Door de globalisering van goederen en diensten en bedrijven (niet van mensen) en door flitsbeleggen (beleggen in nanoseconden uitgevoerd door de computer) is de band die bedrijven en banken met landen hebben gereduceerd tot nul. Het zal ze compleet worst wezen of het goed gaat of slecht gaat in het land waar ze actief zijn. Kijk hoe Griekenland nu wordt leeggeplunderd door banken en bedrijven met hulp van IMF en Wereldbank en ECB. Het geld moet rollen, maar alleen richting de banken. In Nederland is een van de hoofdrolspelers in het mondiale spel van wheelen en dealen ene meneer Hans de Boer, eindbaas van VNO-NCW, een club van werkgevers. VNO-NCW is een belangrijke sociale (kuch) partner, ook in de Stichting van de Arbeid en Sociaal Economische Raad. Hans de Boer zit aan tafel met Mark Rutte en alle decisionmakers in Den Haag. Het overleg kent drie sociale partners: de werkgevers, de werknemers (vakbonden) en de overheid. Het woord “sociaal” kan inmiddels wel worden begraven want werkgevers haten dat woord. De afbraak van de sociale verzorgingsstaat is al sinds 1990 aan de gang. Al 25 jaar lang gaat de hoogte van de uitkeringen fors omlaag en het aantal uitkeringen is dramatisch gedaald. Toch is dat voor de eindbaas van VNO-NCW niet genoeg. Van Hans de Boer mogen de uitkeringen nog verder omlaag. Dat moet labbekakken stimuleren om te gaan werken, is zijn devies. Voor het gemak vergeet meneer De Boer dat er helemaal geen banen zijn. Steeds meer banen worden weggesaneerd. Vroeger was VNO-NCW een banenmachine, nu houden de leden van deze club zich voornamelijk bezig met het wegsluizen van geld naar Jersey. Dat komt omdat meneer De Boer helemaal niks heeft het Nederland. Het zal hem aan zijn reet roesten. Maatschappelijk verantwoord ondernemen is allang begraven. Het algemeen belang bestaat volgens bedrijven en banken niet meer. Alleen het rendement geldt in het neoliberale tijdperk van de globalisering. De sociale partners hebben in een wet (Wet Werk en Zekerheid, WWZ) afgesproken dat per 01-07-2015 flexwerkers ietsjepietsje meer kans hebben op ietsjepietsje meer zekerheid. Maar wat doen de werkgevers: ze trappen voor 01-07-2015 honderdduizenden flexwerkers buiten. De werkgevers hebben als sociale partner compleet schijt aan het sociaal akkoord dat ten grondslag ligt aan de WWZ. Minister Asscher kan hoog of laag springen, Samsom kan woedend reageren, Rutte lijkt in een reactie “zeer geschokt”, maar de werkgevers doen toch gewoon wat ze willen en zetten de flexwerkers 30-06-2015 ’s avonds bij het oud vuil. Ze lachen Asscher en Samsom en Rutte gewoon uit. Ze hebben schijt aan hen. Onder het genot van kistje Dom Perignon White Gold Jeroboam Champagne en een paar Gurkha Black Dragon sigaren, liggen ze in een deuk om de onnozelheid van Rutte, Samsom en Asscher. Maar ze weten dat de Nederlandse politiek in de wurggreep zit van banken en bedrijven omdat ze anders hun financieringstekorten niet kunnen aanvullen. Nederland heeft 469 miljard euro schuld, 28.000 euro per inwoner, 56.000 euro per werkende Nederlander. En dat gat moet worden gefinancierd. En waar zit het geld? Precies: bij banken en bedrijven die niet investeren en geen banen scheppen en die alleen maar geïnteresseerd zijn in flitsbeleggen, financiële nepproducten, het rondpompen van de winsten en het parkeren van hun miljarden op Jersey. Over labbekakken gesproken. Wie zijn er in Nederland nu de labbekakken?
De problemen die de mondiale financiële sector veroorzaakt kunnen echter niet opgelost worden door nationale regeringen. Ons kabinet is niet opgewassen tegen het financiële geweld en de resources van bedrijven en banken. Nederland is geen partij voor de globalisering. Het geld is geglobaliseerd, maar de politiek niet. De politiek weet precies wat de oplossing is voor de crisis, maar de uitvoering wordt belemmerd door banken en bedrijven. Iedereen weet dat een “New Deal” (maatregelen die de VS tussen 1933 en 1938 nam na de crash van 1929) op zijn plaats zou zijn in plaats van “austerity”. Iedereen in politiek Den Haag weet dat we maar op 1 manier uit de crisis kunnen komen: niet door te bezuinigen, maar door te investeren. Maar de labbekakkers liggen dwars. De werkgevers doen niet meer wat ze zouden moeten doen: werk geven.
Elk initiatief dat nationale overheden nemen om woekerwinsten of woekerrente of woekerbonussen of woekerpolissen te belasten en elk plan om de belasting voor bedrijven en beleggers te verhogen en initiatieven om te voorkomen dat bedrijven hun winsten wegsluizen naar belastingparadijsen, wordt meteen beantwoord met het dreigement dat het bedrijf uit Nederland zal vertrekken naar een ander land. Dan worden de plannen meteen gesmoord. Een nationale regering is machteloos tegen de internationale poensjouwers. Het mondiale graaien en de geglobaliseerde zelfverrijking door internationale bedrijven en banken kan alleen worden tegengegaan als landen gaan samenwerken. Als er 1 vennootschapsbelasting komt voor heel de wereld en als woekerwinsten in elk land van de wereld gelijk worden belast. Monidiale woekeraars kunnen alleen worden aangepakt met mondiale wetgeving en samenwerking.
