De fietsers zijn de ratten van de openbare weg

Op Twitter stond gisteren: “De fietsers zijn de ratten van de openbare weg”. Al 40 jaar lang is de politiek bezig de automobilist te bewegen te gaan fietsen. Amsterdam en de PvdA hebben daarbij altijd vooropgelopen. Kosten nog moeite werden gespaard om te bereiken dat de automobilist zich niet meer welkom voelt in Amsterdam. Honderden beleidsnotities zijn daarover geschreven. Het stadsbestuur van Amsterdam bombardeerde de gemeenteraad met honderden voorstellen om het autogebruik terug te dringen. Bij iedere herinrichting van de straat werd de ruimte voor de auto verkleind en het aantal parkeerplaatsen verminderd.
En het moet worden gezegd: de politiek heeft gezegevierd. Het plan is geslaagd. Die honderden miljoenen belastinggeld, de honderden congressen en seminars over mobiliteit in alle uithoeken van de wereld (vooral exotische) en een stapel van een kilometer aan beleidsnota’s hebben hun doel niet gemist: als je in Amsterdam woont, heb je eigenlijk niks aan de auto. Even naar de supermarkt kost je met de auto minstens een uur, je staat in de file en je moet vijf euro parkeergeld betalen in een parkeerautomaat waar tien mensen in de rij staan omdat je niet meer met contant geld kan betalen. Als je al een parkeerplaats kan vinden. De tientallen mobiliteitsambtenaren lopen aldus als parmantige haantjes door de Stopera te pronken met het fantastische resultaat dat ze hebben bereikt. In een wolk van eeuwige roem en aanzien paraderen zij door de autoluwe straten en . . .worden van de sokken gereden door fietsers. Vol ongeloof en verbazing staan ze aan de grond genageld bij het aanzien van zoveel verkeersellende in de stad. Honderdduizenden automobilisten die hun auto zijn uitgepest, rijden zomaar ineens onverwacht fietsend door de stad. “Wie had dat nou kunnen bevroeden?” Nou de ambtenaren zeker niet. Apathisch zien ze de ellende aan. Hoe honderdduizenden fietsers ’s ochtends vroeg het Centraal Station in Amsterdam bestormen. Vanaf zes uur worden elke 3 minuten pont na pont honderden fietsers uitgebraakt als de klep van de pont opengaat. Als een tsunami vliegen de duizenden fietsers naar het station. Complete chaos. De ruimte voor fietsers is in elke straat onvoldoende en parkeerplekken voor fietsers zijn er nauwelijks.
Ambtenaren van een hele andere afdeling (openbare ruimte) hebben een ingenieus plan bedacht. “We gaan parkeerplekken creëren voor fietsers en wie niet op een fietsparkeerplek staat, wordt geruimd.” (De fietsen worden geruimd, de fietsers niet). Maar probeer nou eens een fietsparkeerplek te vinden in de omgeving van het centraal station of in de binnenstad of bij een supermarkt of bij iedere ander adres dat publiek trekt. Er is geen plek te vinden. En als je niet wil dat je fiets wordt gepikt, parkeer je hem bij een lantaarnpaal of een boom met je kettingslot. “Maar dat is illegaal”, wordt geroepen in de Stopera. “Dat mag niet!” “Daar gaan wij paal en perk aan stellen.” “Wij gaan handhaven!!”, wordt er geschreeuwd in koor op de burelen van de ambtenaren. En dat doen ze dan ook. Per jaar worden 74.000 fietsen geruimd. Van de brug, van de boom en van de lantaarnpaal afgeknipt. Zonder pardon. Foetsie is je fiets van 1000 euro. “Eigen schuld, dikke bult”, roepen de ambtenaren op het stadhuis jubelend met een brede grijns van oor tot oor.
Voor voetgangers (vooral voor toeristen), voor trambestuurders en voor automobilisten zijn de fietsers in Amsterdam inderdaad inmiddels een ware plaag geworden. “Het zijn de ratten van de openbare weg.” Ze moeten zich een weg weten te banen over de veel te smalle fietsstroken, afzettingen, geparkeerde auto’s op het fietspad, gemotoriseerde fietsers die met snelheden van meer dan 60 kilometer de fietsers naar het leven staan en straten die allemaal gemaakt zijn voor de breedte van 1 auto. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat is het een gevecht om elke centimeter in de stad. Bij elk bocht vliegen automobilisten en fietsers elkaar in de haren. Zelfs fietsers onderling gaan met elkaar op de vuist. De “ratten” moeten overleven. Ze moeten zich met gevaar voor eigen leven staande weten te houden in de urban jungle. De heren ambtenaren en de heren regenten in de Stopera realiseren zich in het geheel niet dat ze zelf de verkeerschaos hebben veroorzaakt. Ze kijken de andere kant op. “Als de schure brandt, zoo loopen de ratten.”

Joke Witz

Ik, de auteursrechthebbende van dit werk, geef dit werk vrij in het publieke domein. Dit is wereldwijd van toepassing.