Vrij spel voor rapaille in Amsterdam

door Jan van Gent

Elke ochtend zit ik met mijn vrouw en dochter te ontbijten voor het raam in de keuken aan de Overhoeksparklaan in Amsterdam. Het keukenraam ligt op het zuiden. We kijken richting Eye-filminstituut  en de pont Buiksloterweg. Tussen 6 en 10 uur ´s ochtends lopen duizenden Shell-werknemers   uit de hele wereld, bepakt en bezakt, met zware koffers, in weer en wind en sneeuw, van de pont naar het Shell-gebouw. Openbaar vervoer is er niet. Het is dus eigenlijk een bijzonder schouwspel om elke ochtend te zien hoe een  bont gezelschap van wetenschappers uit alle hoeken van de wereld met koffers en al de elementen weerstaat  om bij een van de grootste bedrijven van de wereld een seminar te volgen. Als ze hun zware koffers over een afstand van ruim een kilometer  door 10 centimeter sneeuw moeten trekken, straalt de verbazing van het gezicht van wereldburgers dat in dit deel van de wereld bij het grootste bedrijf geen bus rijdt.

Wat er echter tijdens Amsterdam Dance Event gebeurde, tart elke verbeelding. Voor onze ogen ontvouwde zich een surrealistisch schouwspel. We zijn gewend aan een stroom van duizenden werknemers van zuid naar noord, maar nu ineens kwam er uit de andere richting ook een stroom van duizenden mensen aan. Mijn vrouw en dochter en ik en de duizenden Shell-werknemers wisten niet wat we zagen. Van verbazing stonden ze stil, hun mond viel open. Afgrijzen tekende hun gezicht. Een stroom van duizenden tieners kwam hen tegemoet. Half ontkleed, gedrogeerd, beneveld, brakend, urinerend, faecerend, totaal de weg kwijt. Tienermeisjes werden gepakt, bepoteld, bevlekt, aangerand, en in het Overhoekspark van boven, van onder, van achter en van voren genomen. Ik weet niet of dat vrijwillig was of niet vrijwillig. De tienermeisjes waren behoorlijk de weg kwijt. Een aantal kon niet meer lopen. Ze probeerden wel te lopen, maar als ze hun been optilden om een stap te zetten, ging het been niet in de richting zoals die was bedoeld. Dus bleven ze maar even op straat liggen in het braaksel en de urine en de faeces. Of ze werden opgetild door vriendinnen die ze naar de pont sleepten. Wij vroegen ons af waar al die tieners vandaan kwamen. Het leek wel een evacuatie na een ramp.

Na wat gegoogel, kwamen we er achter dat  het  Amsterdam Dance Event (200.000 bezoekers)  was begonnen met een aantal locaties in Amsterdam-Noord. Locaties op verlaten industrieterreinen, kilometers verwijderd van de pont Buiksloterweg. Geen openbaar vervoer, geen pont  ’s nacht bij de NDSM-werf, geen verlichting, geen begeleiding, geen bewegwijzering, geen straatcoaches, geen beveiliging. De organisatoren van deze dancefeesten zorgen niet voor vervoer van de dance-locaties naar het Centraal Station. De tieners, kinderen nog eigenlijk, velen uit de provincie, worden het bedrijfsterrein opgestuurd. Rond de tienermeisjes cirkelden de drugsdealers, de zakkenrollers, de  veelplegers. Die kleden de meisjes letterlijk en figuurlijk uit.

Een tsunami van menselijk leed en pijn golfde voorbij. Mijn buurvrouw stond brakend onder de douche na het aanschouwen van zoveel rottigheid. Als het aan de gemeenteraad van Amsterdag ligt, gaan we dit schouwspel straks iedere dag 24/7, 365 dagen per jaar beleven want burgemeester Eberhard van der Laan heeft in zijn enorme wijsheid het Overhoeksparkje aangewezen tot 365 dagen per jaar 24/7 horecaterrein. Natuurlijk om ervoor te zorgen dat de binnenstad en met name de chique grachtengordel verschoond blijft van al deze viezigheid. Zonder toezicht, zonder begeleiding, zonder beveiliging, zonder openbaar vervoer gaat de gemeente Amsterdam deze verdorvenheid faciliteren. Op verlaten industrieterreinen in Amsterdam-Noord mogen tienermeisjes uit de hele wereld straks 24/7 gedrogeerd, bestolen, bevlekt en genomen worden. De gemeenteraad van Amsterdam heeft beslist dat het mag. Vrij baan voor veelplegers, voor zedendelinquenten, voor drugsdealers, voor loverboys. Vrij spel in een heel klein parkje dat Overhoekspark heet, dat slecht verlicht is en waar tienermeisjes even terzijde genomen kunnen worden door het Amsterdamse rapaille. De gemeenteraad vindt het goed. Juicht het zelfs toe. Faciliteert het. Bevordert het. En straks zelf 24/7, 365 dagen per jaar. Terwijl de uitbaters van de 24/7 horeca ’s ochtends in hun glimmende limousines naar huis rijden met een zak vol geld, worden de tienermeisjes gepakt op het industrieterrein. Eigenlijk zouden uitbaters zorg moeten dragen voor vervoer, begeleiding en beveiliging van de feestvierders. Zorgen dat er 50 bussen klaar staan. Maar nee, dat hoeft niet van de gemeente Amsterdam. Laat de tieners maar aan hun lot over.